Prolog

Pierwszy września, początek roku szkolnego -to właśnie dzisiaj. Wiele dzieci było w drodze do szkoły, ale nie wszyscy. Na dworcu Kings Cross było bardzo dużo dziwnie ubranych ludzi z kuframi, niektórzy mięli nawet klatki z sowami, kotami czy szczurami. Londyńczycy byli przyzwyczajeni do takiego widoku, choć niektórzy nadal zerkali w ich stronę. Przecież, rok w rok, pierwszego września na dworcu pojawiają się tacy ludzie. Wśród nich były małe, jedenastoletnie siostry-rudowłosa i brunetka- z rodzicami. Na pozór wyglądali jak szczęśliwa rodzina, ale mało kto wiedział, że te dwie małe dziewczynki od jakiegoś czasu się nie znoszą. Powodem tego wszystkiego był list... list ze szkoły, oczywiście nie takiej zwykłej. Rudowłosa nie była zwykłą dziewczynką, jak mogło się wszystkim wydawać, była inna. Mogła unosić przedmioty, przesuwać coś bez użycia rąk, zmieniać kolory kwiatów, a raz nawet latała i wtedy pojawili się dziwni ludzie i sprowadzili ją na ziemię. Teraz już wiedziała, że to co się działo, nie było dziwne w świecie, który niedługo miał stać się jej życiem. Stanęli przed barierką oddzielającą perony 9 i 10. 
-Lilka ...to na pewno jest bezpieczne? -zapytał niepewnie pan Evans, stukając w barierkę palcem.
-Oczywiście, tato! -zawołała dziewczynka uśmiechając się promiennie.
-Ja tam na taty miejscu bym jej nie wierzyła. Przecież to DZIWOLĄG! -powiedziała z obrzydzeniem Petunia i uśmiechnęła się wrednie do siostry.
-Jesteś okropna. To że ty nie dostałaś się do Hogwartu, a ja tak nie znaczy, że musisz się na mnie teraz wyżywać, Petunio. A może moją winą jest to, że profesor Dumbledore nie chciał cię przyjąć? -odezwała się ponownie Ruda, ale tym razem mniej miło.
-Ty.. ty czytałaś moje listy? Jak mogłaś rudy mutancie?! To było do mnie, a ty nie miałaś prawa tego czytać!
-Ja jestem rudym mutantem? JA?! To ty wyglądasz jak najgorsza kopia końskiej mordy! 
-Lily, Petunio! Przestańcie natychmiast! Siostry, a zachowują się jak najwięksi wrogowie! To nie do pomyślenia! -pani Evans załamała ręce.
Lily sama zdziwiła się tym nagłym wybuchem, ale była przewrażliwiona jeśli chodzi o jej włosy. Ona sama je uwielbiała, za kolor, długość, za wszystko i denerwowało ją to, że NIEKTÓRZY mają z tym problem. Jeszcze pokaże Petunii... W przyszłości jeszcze ten koń będzie jej zazdrościć.
-Przepraszam mamo, ale to ona zaczęła. -Odpowiedziała Lily i z obrażoną miną spojrzała na siostrę.
Geogre Evans spojrzał na zegarek.
-Za dziesięć minut odjeżdża twój pociąg, Lilka... -Mruknął ze smutną miną.
-Też będę tęsknić, tatusiu! -zawołała i rzuciła się swojemu ojcu na szyję. Po policzkach dziewczynki popłynęły łzy.
-Nie płacz, bo oczy będziesz mieć zaryczane, a wtedy jaki chłopak zakocha się w tobie od pierwszego wejrzenia? -zapytał, poruszając sugestywnie brwiami.
-Nie ryczę... -Szepnęła Lily i odsunęła się od taty. -Kocham cię, tato!
-Ja ciebie też, Lily. Ja ciebie też. 
Rudowłosa podeszła do mamy.
-Masz wszystko zabrane? Ubrania, książki, sowę, różdżkę? -zapytała Emily Evans z zatroskaną miną, a gdy córka kiwnęła głową trochę się uspokoiła. -A gitarę wzięłaś?
-Tak mamo! Nie przejmuj się, wszystko będzie dobrze. Niedługo się spotkamy...
-Niedługo?! Dopiero na święta!
-No mówię przecież, że niedługo. Mniejsza z tym... Będę tęsknić, mamusiu!
Przytuliła się do rodzicielki i jedna łezka spłynęła po jej twarzy.
-Ja za tobą też, córeczko... -Wyszeptała i ucałowała Lily w policzek. 
Ta odsunęła się od swojej mamy podeszła do siostry.
-Nawet jeśli bardzo mnie denerwujesz i zachowujesz się jak małe dziecko, to i tak jesteś moją siostrą, więc do zobaczenia Petunio. -Powiedziała na jednym wydechu i wyciągnęła rękę.
-Nie będę cię dotykać, DZIWOLĄGU! -zaskrzeczała brunetka. -Ale niech będzie... Do widzenia. Nigdy!
Nie podała ręki siostrze.
-Nie to nie, łaski bez... -Mruknęła Lily, zabrała kufer i sowę. -Do zobaczenia!
Uśmiechnęła się do rodziców i przeszła przez barierkę. Niestety po drugiej stronie ktoś stał, a biedna Lily na niego wpadła.
-Uważaj jak łazisz, idioto!
-Uważaj jak łazisz, debilko!
Dwoje jedenastolatków dało się słyszeć na końcu peronu. Lily spojrzała na czarnowłosego chłopca w okularach.
-Aleś ty głupi... -Mruknęła rozmasowując swoje cztery litery.
-Ty jeszcze bardziej, wiewiórko! -warknął okularnik, który również podniósł się już z ziemi.
-Chcesz w gębę, matołku? -zapytała wojowniczo dziewczynka.
Gdyby ojciec ją teraz widział byłby pewnie dumny. Mała Lily była do niego taka podobna, że niektórzy myśleli, że to rodzeństwo.
-Już się ciebie boje, Evans! -zakpił.
-Skąd wiesz jak się nazywam? -zapytała podejrzliwie.
-Na kufrze masz napisane.
-No tak... To nie zmienia faktów, Potter, że i tak ci wklepię! 
-Skąd ty wiesz...?
-Kufer, idioto.
-Aaaa! Ty mi wklepiesz? Dziewczyna?!
-Masz z tym jakiś problem? Ja nie mówię, że wyglądasz na największego kujona i ciamajdę na świecie!
-Ja kujonem? Ja ciamajdą? Kobieto, jesteś nienormalna! Czy ty nie widzisz moich mięśni?
-Chodzi ci o te witki?
-Witki? Witki?! To są prawdziwe i męskie mięśnie! Patrz, patrz... -Chłopak zaczął pokazywać swoje muskuły.
-No przecież mówię, że witki... 
-Zamknij się, Evans.
-Oj biedny Potter się wkurzył i co on teraz zrobi? Pobiegnie do mamusi po chusteczkę czy do tatusia żeby mu nosek wytarł.
-Jesteś głupia, Evans.
-Nie, to TY jesteś głupi, Potter!
-Idiotka z ciebie!
-Fajnie.
-Fajnie.
-Super!
-Super!
-Ekstra! -krzyknęła i weszła do pociągu.
Lily nienawidziła przemądrzania i wywyższania, a ten chłopak zajął w tej kategorii, prawdziwie i niezaprzeczalnie, pierwsze miejsce. Była tak podobna do ojca, że aż trudno było w to uwierzyć. Zachowywali się prawie tak samo. Tak samo zabawni, wyluzowani, cięci, utalentowani, a nawet lubili to samo. Panna Evans była inna niż dziewczynki w jej wieku i nie chodzi tu o magię, była ognista jak jej włosy. Kiedy coś jej przeszkadzało to zawsze mówiła co i nigdy jeszcze nie skłamała. Szła korytarzem, szukając jakiegoś wolnego przedziału, ale jak na złość wszystkie były zajęte. Lekko zirytowana weszła do przedziału w którym siedziały cztery dziewczynki.
-Cześć. Lily Evans... -Mruknęła dziewczynka i rzuciła się na wolne siedzenie.
-Dorcas Meadowes. -Powiedziała niemiło brunetka.
-Witaj, Ann Lorenh. -Przywitała się blondynka i podała rękę Rudej.
-Hej, jestem Marlena McKinnon! -zawołała kolejna blondynka i przytuliła Lily.
-Cześć, nazywam Alicja Stace! -Odezwała się szatynka, a na jej twarzy pojawił się uśmiech.
-A ty Meadowes co taka oschła? -zagadnęła Lily po chwili ciszy.
-Może po prostu nie chcę z tobą gadać... -Tu spojrzała na kufer Rudej. -...Evans. 
-A to niby dlaczego?
-Twoi rodzice są mugolami? -Dorcas zmieniła szybko temat.
Lily kiwnęła potwierdzająco głową.
-Właśnie dlatego nie mam zamiaru z tobą gadać. Nie chcę mieć później problemów w rodzinie.
-Jesteś jakaś walnięta! Nie chcesz ze mną rozmawiać tylko i wyłącznie dlatego, że jestem mugolskiego pochodzenia. To jest żałosne, wiesz?
-Sama jesteś żałosna, psycholko!
-Aha, dobrze wiedzieć. Nie masz nic innego do powiedzenia tylko "sama jesteś..."? Boże, jest z tobą gorzej niż myślałam!
-Zamknij ten zasrany ryj! -warknęła dziewczynka i rzuciła w Lily Czekoladową Żabą.
Rudowłosa złapała słodycz w rękę i zjadła. Brunetka patrzała na to z obrzydzeniem, ale i podziwem.
-Panna Meadowes się wkurzyła. Trzeba dać jej coś na uspokojenie, może jakaś miksturka?
-Morda, idiotko!
-Sama jesteś idiotką, idiotko!
-Trzymajcie mnie, bo zaraz jej trzepnę! -krzyknęła do koleżanek, zaciskając pięści.
Lily podeszła do Dorcas z rządzą mordu wypisaną na twarzy i wystawiła rękę.
-Przyjaciółki? -zapytała wesoło.
Ta spojrzała na nią z pogardą.
-Jasne! -zawołała i uścisnęła dłoń nowej przyjaciółki.
Zaimponowały sobie nawzajem i od tego czasu zawsze trzymały się razem, wszystkie pięć. To była przyjaźń nie do złamania.

Lily pamiętała ten dzień już do końca życia, bo właśnie w tego dnia poznała swoje przyjaciółki. Od tego wydarzenia minęły cztery lata, ale prawie nic się nie zmieniło. Evans i Potter dalej się nie znosili, Dorcas, Ann, Alice, Marlena i Lily dalej były przyjaciółkami, a Lily została tą samą wyszczekaną, ciętą, prawdomówną, zabawną i czasami wredną Wiewiórką. Miała nawet przyszywanego braciszka -Syriusza Blacka i dobrych przyjaciół Remusa i Petera. Potter, Black, Lupin i Pettigrew byli przyjaciółmi i wiecznymi figlarzami, na których mówiono Huncwoci. Chłopcy przyjaźnili się także z Frankiem Longottomem, ale on nie należał do Huncwotów, choć blisko mu do tego.

Oto oni i ich przygoda. Dziesięcioro wspaniały. Era Huncwotów. Zupełnie inna historia, która jest jeszcze nikomu nieznana, nawet autorce. To opowieść nie z tej ziemi! O miłości, nienawiści, przyjaźni i pokonywaniu własnych słabości. Tyle w niej przygód, że można się pogubić. Najważniejsze jest to, że Lord Voldemort tu nie zagości!

*****************************

No i jak? Podoba się? :)

Pierwszy rozdział pojawi się raczej we wtorek, ale nie jestem pewna.

Jeśli coś wam się nie podoba w tym wpisie, to piszcie! Każde słowa mile widziane, byle tylko nie obrażały :)

Dedykacja: Paulla K z [ KILK ]